Rehabilitacja

Zaburzenie przetwarzania sensorycznego (ang. Sensory Processing Disorder, SPD) wiąże się z brakiem zdolności do wykorzystania informacji uzyskiwanych za pomocą zmysłów, w celu sprawnego funkcjonowania w życiu codziennym. Jest również znane jako dysfunkcja integracji sensorycznej lub zaburzenie SI. Zaburzenia te mogą dotyczyć tylko jednego zmysłu, np. dotyku, wzroku, układu przedsionkowego albo wielu zmysłów.

Terapia wg. metody Integracji Sensorycznej polega na specjalnie dobranych zabawach ruchowych i na stymulacji systemów: przedsionkowego, proprioceptywnego, dotykowego, wzrokowego, słuchowego i węchowego.

W terapii SI podstawę stanowi stymulacja zmysłu równowagi podczas różnorodnych zabaw prowadzonych na sprzęcie podwieszanym (huśtawki, platformy, trapezy, drabinki, walce). Wiele jest również ćwiczeń i zabaw stymulujących czucie powierzchniowe i głębokie, zmysł wzroku, słuchu i węchu.

Terapia ręki jest terapią skupiającą się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem terapii jest rozwijanie motoryki małej, czyli zdolności manualnych dziecka, a także poprawa ruchów precyzyjnych.

Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. Program terapeutyczny dobierany jest do indywidualnych potrzeb dziecka i może obejmować:

• wzmacnianie siły mięśniowej kończyn górnych,
• stymulację czucia powierzchniowego lub głębokiego,
• doskonalenie zdolności chwytu,
• doskonalenie kontroli wzrokowo-ruchowej,
• skoordynowanie pracy obu rąk.

Logorytmika to muzyczno-ruchowe zajęcia grupowe wykorzystywane w terapii logopedycznej, których głównym celem jest:

• wyrabianie u dzieci prawidłowego wykonywania ruchów lokomocyjnych (chodzenie, bieganie),
• wykształcenie umiejętności prawidłowego wykonywania podskoków naprzemiennych,
• wyrabianie pamięci ruchowej, orientacji przestrzennej i koordynacji statycznej,
• ćwiczenie rozluźnienia i napięcia mięśni,
• wyrabianie wyczucia położenia ciała względem przestrzeni,
• usprawnianie narządów mowy.

Terapia logopedyczna ma na celu usprawnienie funkcji komunikacyjnej poprzez stopniowe korygowanie zakłóceń występujących podczas porozumiewania się.

Metody terapii logopedycznej można podzielić na:

• stymulację nierozwiniętych lub opóźnionych funkcji komunikacyjnych,
• korygowanie wadliwych funkcji komunikacyjnych,
• reedukację utraconych lub pozornie utraconych, dezintegrowanych funkcji komunikacyjnych.

Cele terapii:

•  usprawnienie motoryki narządów mowy
• korygowanie wad wymowy
• poprawienie jakości funkcji językowej, oddechowej, fonacyjnej
• rozbudowanie zasobu słownictwa czynnego i biernego
• wypracowanie alternatywnych zachowań komunikacyjnych

Terapia neurologopedyczna polega na likwidowaniu zaburzeń komunikacyjnych spowodowanych uszkodzeniem Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN) powstałych na skutek:

• chorób neurologicznych,
• urazów czaszkowo-mózgowych,
• udarów niedokrwiennych lub krwotocznych mózgu,
• pojawienia się guzów mózgu i po operacjach ich usunięcia.

Doświadczony neurologopeda stosuje w swojej praktyce terapeutycznej rozmaite metody, np.: ćwiczenia kształtowania oddechu przeponowego, ćwiczenia głosowe, kształtowania właściwej tonacji, rozciąganie głosek, modulowanie siły głosu i brzmienia głosek w sylabach, wyrazach, zdaniach, ćwiczenia słuchowe związane z ukształtowaniem poczucia rytmu, ćwiczenia wizualizacji, ćwiczenia usprawniające funkcjonowanie narządów mowy, ćwiczenia rytmizujące, ćwiczenia rozwijające mowę i inne.